SevdiÄŸine deÄŸil, korktuÄŸuna...

Bayram öncesi bir ikindi vakti bir ahbapla sohbet ediyoruz. Bu ahbap, Trabzon?un İstanbul?daki sivil toplum faaliyetlerinin en önde gelen isimlerinden biri. Laf döndü dolaştı, gazete, haber, reklam meselelerine geldi. ?Bizim camiada insanlar sevdiğine değil, korktuğuna reklam verir. Aman hakkımda kötü bir şey yazmasın, bir açığımı bulup ifşa etmesin diye böyle yaparlar.? dedi. Bizim camia dediği özelde Trabzonlular, genelde Karadenizlilerdi tabiî. Gülsem mi ağlasam mı kestiremedim doğrusu. Bu kadar absürdlük olur muydu? Demek işini iyi yapmaya çalışmanın, haber(ciliğ)in, dürüstlüğün, sevilip sayılmanın zerre önemi yoktu. Gazeteci ne kadar tehdit unsuru olursa o kadar para (!) ediyordu.

Aklıma hemen -sanırım daha önce de bahsini ettiğim- bir film geldi. Ünlü aktör Kevin Spacey?in başrolünde oynadığı mütevazi bir filmdi ve TRT?nin gece kuşağında gösterilmişti. Kahramanımız büyük bir şehirde bir gazetede çalışmaktadır ama bir türlü dikiş tutturamadığı için doğup büyüdüğü kasabaya geri döner. Kasabanın tek gazetesinde çalışmaya başlar. Tabiî büyük gazete gibi değil, imkanlar ve eleman sayısı kısıtlı. Gazete sahibi kendisinden ekstra işler de ister. Haber yapacaktır, köşe yazacaktır, vs? Halbuki bizimki büyük şehirdeki işinde bunların hiçbirini yapmamıştır ve adam akıllı zorlanmaktadır. Günün birinde yine bir haberini beğenmeyen patronla aralarında gerginlik çıkar. O esnada, gazeteye yıllarını vermiş kurt bir muhabir bizimkinin koluna girer ve dışarı çıkıp kordon boyu biraz dolaşırlar. Yaşlı kurt bizimkini teselli edici mahiyette şeyler söylerken bir yandan da gazetecilik dersi verir.

Sorar: ?Sen şu ufuktaki kara bulutlar hakkında nasıl bir haber yaparsın?? Kahramanımız biraz düşünür ve ?yakında yağmur yağabilir? gibi sıradan birkaç cümle sarfeder. Öteki itiraz eder. ?Olmadı. ?Fırtına kasabayı tehdit ediyor!? diyeceksin? der. İtiraz sırası bizimkindedir. ?Ya fırtına çıkmazsa?? Cevap çoktan hazırdır. ?O zaman da ?fırtına tehlikesi geçti? diyeceksin.? Tecrübeli muhabir sonunda acı gerçeği açıklar. ?Yoksa kimse bu gazeteyi okumaz?

Görüldüğü gibi oralarda da okuru korkutmak gerekiyormuş. O gün fırtınayla, başka bir gün başka bir şeyle. Artık ne olursa? Gazetenin yalancı çoban pozisyonuna düşmesi ihtimali yoktur, çünkü böyle bir riski kimse alamaz. Ya gerçekten çıkarsa fırtına?

Ben bu filmi seyredeli epeyce oldu ama başta bahsini ettiğim ahbabımdan bu ifşaatı duyunca yine de üzülmedim değil. Demek ki ben bir yıldır kendimi boşuna paralıyormuşum. Git haber mahalline, fotoğraf çek, ses kayıt et, not al, koştura koştura büro ya da eve gel, gerekirse saatlerce uğraş haberi yap, gazeteye gönder? Bayram gelince de hiçbiri ortalarda görünmesin? Demek ki bu kadar uğraşacağım yerde milleti korkutmanın yollarını arayıp bulsaymışım daha ?kârlı? bir iş yapmış olacakmışım. Neyse, o zaman habu da bağa bir ders olsun. Hiç değilse idama gitmiyoruz.

İroni bir yana, demek ki kamuoyunun gözünde gazetecilik hakkında oluşan negatif imaj durduk yerde oluşmuyor. Adamı zorla yoldan çıkarıyorlar. Halbuki temcit pilavı gibi söyleyip durduğumuz bir şey var: Ne kadar zengin ve güçlü olursanız olun, bu basın herkese lazım. O derebeylikler ilanihaye yaşayıp gitmiyor, devlet iş makinasıyla gelip kepçeyi bir takıyor, birkaç dakikada villanızı tuzla buza çeviriveriyor. Türkiye?nin en zengin adamlarından biriyken bir kararla bütün varlığınıza el konabiliyor, beş parasız kalabiliyorsunuz. Fakat dikkat buyurun, bir yakınlarına ?yanlış? yapan doktorun çalıştığı hastaneyi 200 kişiyle basan aşiret mensuplarına kimsecikler dokunamıyor. Hiçbir yeri basmayalım, hiçbir şeyi kırıp dökmeyelim elbette. Fakat birileri bizi yalnız görmesin. Herkes ayrı telden çalmasın. Şatoların duvarları arkasında kendi insanımızdan kopuk yaşamayalım. O duvarlardan çok daha güçlü ve emin korunaklar var, lûtfen farkında olalım.